Ex libris, łaciński zwrot oznaczający "z księgozbioru" lub "z książek" jest znakiem bibliotecznym z podaniem  nazwiska właściciela księgozbioru lub instytucji, do której książka należy. Znaki biblioteczne są przeważnie  zaopatrzone rysunkiem, przedstawiającym bądź to herb właściciela, bądź jego portret, widok biblioteki, herb  rodzinny lub też fantastyczne kompozycje, nie łączące się niekiedy wcale z tematem lub z celem, któremu  ekslibrisy mają służyć.

Początki ekslibrisu sięgają XVIw. kiedy zaczął się on rozpowszechniać w Niemczech, Francji i Anglii. Pierwsze  znane polskie ekslibrisy pochodzą sprzed 480 lat, czyli mniej więcej z lat 1516-1517 i należały do arcybiskupa  polskiego Macieja Drzewickiego z Drzewicy w Ziemi Radomskiej, kanclerza wielkiego koronnego i prymasa Polski.  Tworzeniem ekslibrisów zajmowali się nieraz najznakomitsi artyści malarze tacy jak Durer, Holbein młodszy, czy  Cranach. Dopiero jednak wiek XVIII, stał się epoką sprzyjającą rozwojowi znaków bibliotecznych. Z tego okresu do  najpiękniejszych zaliczyć można ekslibrisy Tomasza Czapińskiego, Biblioteki Załuskich, Franciszka Bielańskiego,  Jana Fryderyka Sapiehy w Kodyniu.

Nowa fala zainteresowania się ekslibrisem, pojawiła się ponownie w całej Europie w drugiej połowie XIX w.  Wówczas powstają nie tylko kolekcje dawnych znaków, ale i literatura, poświęcona historii ekslibrisów, ich stronie  artystycznej i technikom wykonania. We Lwowie w 1922 roku powstało czasopismo poświecone miłośnictwu  książek, ze specjalnym uwzględnieniem ekslibrisu. Wydawnictwo to z czasem zostało przeniesione do Krakowa.  Dziś ekslibris jest przedmiotem kolekcjonerstwa i tematem wystaw autorskich. Wielu bibliofilów, czy nawet  zwyczajnych posiadaczy księgozbiorów ma własny ekslibris, a czasem nawet kilka. To efekt rozwoju potrzeb  kulturalnych i większej dostępności do książek, ale również niezaprzeczalna nominacja książki i jej właściciela.  Książka z własnym znakiem bibliotecznym jest także jawnym dowodem dbałości i zainteresowania ze strony  właściciela.